Op twee januari had ik het lastigste verhaal van 2009 dan eindelijk aan mijn redacteur verstuurd, kreeg ik net precies een mail van hem met de woorden: 'Elke, ik vind het gaaf! Jij?'
Omdat mijn hart bij het lezen hiervan meteen een sprongetje maakte, merkte ik dat ik meer op zijn antwoord had zitten wachten dan ik geweten had. Ik vond dat 'Jij?' wel vreemd staan in het berichtje. Alsof hij er zelf niet zeker van was. Hij vond het dan wel een gaaf! verhaal maar als ik het niet gaaf! vond, zou hij deze mening alsnog terugtrekken. Het hing van mij af; de gaafheid van mijn eigen verhaal. Maar gaaf! vind ik mijn verhalen eigenlijk nooit. Er is weinig dat ik echt gaaf! vind. Nu ik de verhalen Wells Tower aan het lezen ben, denk ik bij een passage weleens: Jee, wat goed gedaan. Bij het ontdekken van de boeken van Alice Munro herinner ik me een gevoel van Gaaf! Gaaf! Wat Gaaf Dit Zeg!
Maar och, het was maar een woord. Wat gaf het helemaal. En ik was toch blij dat hij het gaaf! vond. Want als hij het gaaf! zei te vinden, zat er absoluut iets aardigs in.
Pas toen mijn bonkende hart kalmeerde, zag ik de bijlage met verschillende (gave!) omslagontwerpen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
5 opmerkingen:
Gaaf zeg!
wat een gave
Klinkt goed, dit allemaal!
En 'gaaf' is misschien wat uitbundig voor literatuur. Van de andere kant: soms ben je uitbundig over een bepaald verhaal, terwijl het verhaal zelf niet uitbundig is.
Willem, het ging dan ook niet over literatuur. Dat: Gaaf! Maar over de bijgevoegde omslagen.
Ik ben soms niet zo wakker, of vaak eigenlijk, sorry.. :)
Een reactie posten