De mummie

We zijn naar het Allard Pierson museum geweest en hebben daar een mummie gezien. We zitten in de tram terug en Jeetje (5) leunt zwaar tegen me aan.
Na een tijdje zegt ze: 'Ik denk dat ik vannacht niet kan slapen.'
'Waarom niet?'
'Ik ben steeds zo bang dat die mummie tot leven komt.'
'Dat kan niet.'
'Nee, maar daar ben ik wel bang voor.'
'Gek eigenlijk,' zeg ik. 'Want de angst is volkomen irreëel.'
'Papa heeft van die film verteld,' zegt Jeetje met lage stem. (Noot: Papa verhaalde van Return of the mummy)
'Papa zegt maar wat. Zo'n film slaat nergens op.'
'Waarom máken ze die film dan?'
'Het is een universele angst, Jeetje. De dood en dat iemand daarna ineens weer tot leven komt. Maar het kàn dus niet. Fysiek al niet.'
'We zijn niet bang om van de brug te waaien,' zegt Jeetje.
'Nee,' zeg ik, 'terwijl dat wel zou kunnen gebeuren.'
'Ja?'
'Fysiek wel ja.'

'Maar waaròm draaiden ze zo'n dode man dan helemaal in doeken?' vraagt Jeetje tijdens het avondeten.
'Omdat ze dachten dat hij dan weer tot leven zou komen,' zegt Man.
'Maar. Dat. Kan. Dus. Niet,' zeg ik.
'Maar dat dàchten ze wel,' zegt Man.
'Dat is heel lang geleden,' zeg ik, 'dat ze dat dachten. Nog voor Jezus geboren was.'
En dan begin ik een heel verhaal over het doek waar de mummie in gewikkeld was. En hoeveel werk het moet zijn geweest om dat doek te vervaardigen. Dat we daar tegenwoordig fabrieken voor hebben, en toen...

Toen richtte Deetje (9 mnd) zich plotseling op. En ging voor het eerst op twee voetjes staan.