Jamais vu

In Alles Kantelt van Thomas Lieske lees ik voor het eerst over de term Jamais vu. En dat dat dus officieel iets is.

De laatste tijd ben ik haast niet te bereiken. Per mail of per sms is het goed te doen. Maar in het echt is het hondsmoeilijk.
Het is alsof ik al dagenlang in een meer aan het zwemmen ben, en de overkant steeds net niet haal. Soms raak ik de kant met mijn vingertoppen. Maar erop klimmen lukt dan niet.
'Je bent nog nooit zo ontzettend niet-wakker geworden in de ochtend,' zegt man. 'Terwijl je lang genoeg geslapen hebt.'

's Nachts droom ik dat ik de Prix de Luxembourg win en dat dat verklaart waarom de broer van de ex president van België vrienden met mij wilde worden op Facebook. Het prijzengeld bedraagt 2000 Euro. Ik droom dus van bescheiden prijsjes.
Nu de broer van Mubarak nog.

Stephen King zegt dat een verhaal een fossiel is dat je opgraaft. En dat je niet precies weet welke kant je op moet zoeken. Maar dat al gravend de contouren zichtbaar zullen worden.
Ik hoop dat dat ook met een mens zo gaat. En snel een beetje.