Het beschadigde tafeltje

Het ziet eruit alsof een muis - rondom - kleine hapjes uit het blad van ons Eames bijzettafeltje nam.
'Dus mama gooide het tegen de muur,' hoor ik man zeggen. 'Ze gooide zó hard dat er deuken in de muur kwamen. En de dag erna werd jij geboren. Misschien kwam het wel door dat tafeltje.'
Jeetje (5) kijkt van het bewuste tafeltje naar de moeder die nu in pyjama de trap afkomt. Ik zie het gewoon gebeuren; hoe ze in haar hoofd het gooien van meubilair probeert te koppelen aan geboortes.
'Het was nog een geluk dat het tafeltje niet door het raam ging,' gaat man verder.
'Niet allemaal aan haar vertellen!' zeg ik.
'Waarom niet, mama?'
'Omdat ik me daarvoor schaam.'
'O, dát dacht ik al.' Jeetje lacht.
'Beschadigd design is niets meer waard,' zegt man.
'Ik heb dat ook weleens,' zegt Jeetje.
'Als je je ergens voor schaamt, wil je het er liever niet over hebben,' zeg ik.
'Nee, dat wil je het liefst vergeten,' zegt Jeetje.
'En waar schaam jij je dan voor?' vraag ik aan man.
Jeetje en ik kijken hem aan. Hij zit in kleermakerszit op de grond, zijn ellebogen steunen op het tafeltje.
'Hij schaamt zich nergens voor,' zeg ik na een tijdje. 'Dat is nog erger, Jeetje. Mensen die zich nergens voor schamen.'
'Nee, hij dúrft het gewoon niet te zeggen,' zegt Jeetje.
'Dat kan ook,' zeg ik.
'En wel allemaal dingen van mama vertellen, hè,' zegt Jeetje. 'En zelf durf je helemaal niets te zeggen.'