Ongeduld

Ze is nu bijna tien maanden. We wonen hier alweer een half jaar. Kind krijgen, verhuizen. Het zijn steeds minder goede excuses voor het feit dat het een jaar geleden is dat ik echt een verhaal schreef. Ik moet aan de bak. Ik wil aan de bak. Echt aan de bak, bedoel ik. Met al de troep die ik verzameld heb.
Maar nu kan ik deze week nog niet werken. Krokusvakantie, ziekte. Komt het ooit goed? Is er ooit nog niets? Niemand die aan je hoofd zeurt. En waarom lag ik toen ik zevenentwintig was, en vrij van alles en knap en slank, dagenlang op de vloer van mijn zolderkamer door het dakraam te kijken? Naar wolken die voorbij gingen.
Ze is nu al bijna tien maanden. En ik heb mijn normale lichaam nog stééds niet terug.
'Op een gegeven moment krijg je gewoon een moederlijf,' zei een trimster die ik gistermiddag in het Diemerpark tegenkwam. 'Dat hou je.'
'Ik kan niet stilstaan,' zei ik en duwde mijn zieke kind voort over de gifbelt. Tegen de ijswind in. Meer had ik ook niet kunnen zeggen, want mijn gezicht stond strak van de kou.