Zaken van neurologische aard

'Ik had een oma die alles vergat,' zeg ik tijdens de woensdagmiddaglunch.
'Alles?' zegt Jeetje.
'Ze kon zich, toen ze heel oud was, niet precies herinneren hoeveel kinderen ze had.'
'Dat is lastig zeg.'
'Ja, maar dat was ze dus ook vergeten.'
'Wat?'
'Dat ze niet meer wist hoeveel kinderen ze had.'
'Het was niet lastig?'
'Nee,' zeg ik. 'Als je een heel, heel slecht geheugen hebt, vergeet je dat ook.'
'Een geheugen?' zegt Jeetje.
'Met het geheugen onthouden we dingen.'
'Is dat Engels voor hersenen?'
'Het geheugen zit ergens in de hersenen.'
Jeetje voelt aan haar hoofd.
'En dat je pijn voelt, zit óók al in hersenen,' zegt ze.
'Ja,' zeg ik. 'Hoe weet jij dat nou?'
'Heb ik op televisie gezien vanmorgen op school,' zegt Jeetje. 'Als je een wondje krijgt, gaat er een knopje aan en dat gaat naar je hersenen. En dan vertellen die jou dat je pijn hebt.'
'O, zo,' zeg ik. 'Maar goed ook dat de hersenen dat doen.'
'Het is fijner als je geen pijn hebt.'
'Ik heb eens iemand op televisie gezien die nooit pijn had. Die had per ongeluk zijn eigen lip opgegeten. Want hij voelde niet dat hij er op beet.'
'Maar dat kon hij toch in de spiegel zien?'
'Toen was het al te laat.'
'Gelukkig heb ik vaak pijn,' zegt Jeetje.
'Ja.'
We eten onze boterham verder op en we zijn blij met onze particuliere pijnpuntjes. En dat alles zo z'n nut heeft.
Na een tijdje zegt Jeetje: 'Maar kan ik dat ook nog krijgen?'
'Wat?'
'Dat ik ineens geen pijn meer voel.' Ze bijt zachtjes in haar lip.
Even later bespreken we de moeilijkheid van het hebben van nep-lippen, ten opzichte van het hebben van nep-tanden. Tot we concluderen dat we ze beter niet kunnen nemen.
'Dan eet je die plastic lippen per ongeluk ook nog op,' zegt Jeetje.