Protest

Terwijl buiten de Arabische wereld ineenstort, bevind jij je je al dagenlang op je eiland. Zie je jezelf alweer op de oude gymzaalvloer van je nieuwbouwwerkkamer zitten; te kraaien als een haan en bij het volgende plaatje blaat je. Al is het een hond.
Jij met je misselijke baby op schoot die, als ze daar niet zit, almaar tegen je op blijft klimmen. Je hebt nog wel een boek in je buurt, maar voordat je twee zinnen hebt kunnen lezen, geeft ze over. Je kleedt je om.
Buiten zie je mede-eilanders heen en weer marcheren. Langs de Blokker en de Vomar gaan ze, langs de huizenblokken die te koop staan. Met volle bepakking, achter wagentjes, stuk voor stuk kijkend naar het einde (of het begin) van die ene, kaarsrechte laan. Nog niets van protest hier. Of bloedbaden.
Je denkt aan de sociologie student die op de vraag waarom hij wilde schrijven, antwoordde: 'Het is eigenlijk vooral het leven van een schrijver dat me zo aantrekt. Een beetje in Parijs zitten en zo. In cafeetjes, wat nadenken. Sigaretje. Boekje erbij. En zo.'
'Aha,' zei je, 'dat vind ik nou een heel goede reden.'