Ik zag de winnaar van de BNG prijs gisteren bij DWDD om te praten over zijn stotteren. En een zangeres met hetzelfde euvel.
Dat werkt goed live op televisie. Er gebeurt meteen iets. Drama. Een stotterende schrijver en een stotterende zangeres aan tafel bij Matthijs van Nieuwkerk. Ze praatten eigenlijk nog veel te vlot. Het was voor het beeld mooier geweest als er geen woord uit hun strot was gekomen. Het had meteen de noodzaak van hun werk vergroot. Ze móéten zich wel op een andere manier uiten, dan kletsend.
Er zat ook een spraakdeskundige bij die hen van het stotteren af wilde helpen. Maar daar was niemand in geïnteresseerd. Daar was ook niemand voor gekomen. Alleen de spraakdeskundige zelf.
'Ik wil er helemaal niet vanaf,' zei de zangeres tenslotte, 'het heeft me bekend gemaakt.'
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Ik vind het soms ook wel charming. Zeker bij Sanne Hans.
Vroeger moest ik altijd vreselijk lachen om Peter te Bos van Claw Boys Claw. Dan stotterde hij ontzettend in een interview en als het hem echt niet ging lukken zei hij daarna meteen heel snel: "Kus,het gaat niet gebeuren."
Een reactie posten