De nachtmerrie van de moeder

In het klaslokaal.
'Hee, je bent weer terug,' zeg ik tegen het meisje, 'wat leuk!'
'Even maar,' zegt de moeder.
'Hoe gaat het?' Ik wijs naar haar buik.
'Vandaag uitgerekend.'
'O, nou, dan móét het binnen twee weken komen.'
'Ik hoop vandaag,' zegt ze. 'Volgende week begint haar bestraling en chemo.'
'Ja, ja,' zeg ik.
'Maar ik voel niks,' zegt de moeder.
'Weet je al wat het wordt?'
'Ook een meisje.'
'O, leuk!'
De moeder kijkt naar haar oudste meisje dat aan het tafeltje zit. Naast Jeetje.
'Het mag niet terugkomen,' zegt ze, 'dan is het voorbij. Over.'
Jeetje en het meisje kijken tegelijk op.
'Maar nu is het weg,' zeg ik.
'Als we niets doen, komt het honderd procent zeker terug,' zegt de moeder.
Ik glimlach naar de meisjes.
'Ze weet niet wat haar te wachten staat.'
'Maar goed,' zeg ik.
'Haar armen en benen kunnen er tijdelijk verlamd van raken.'
'Ze zal straks ook wel eens een keer een kind willen zien,' zeg ik. 'Niet steeds al die volwassenen om zich heen die zo serieus kijken.'
De moeder knikt.
'Dan moet je het maar aangeven,' zeg ik.
De moeder knikt weer. Haar vollemaansgezicht glimt. Haar ogen zijn er bijna in verdwenen. Ze kan eigenlijk alleen nog maar aangeven dat deze nachtmerrie moet stoppen. Nu. Vandaag.
Dan gaat de schoolbel. Alle ouders verlaten de klas, maar de moeder blijft achter.

Veel langer dan normaal blijven we, vanachter het raam, naar ons eigen kind staan zwaaien, en zwaaien en maar zwaaien.