's Nachts ligt Deetje op haar buik bovenop mij. Met opgetrokken beentjes. Haar oor op mijn hart. Ze kreunt nog zachtjes. Maar zodra ze hier weer lag, stopte het gillen tenminste.
Aan de ene kant had ik heel, heel graag door willen slapen, het gehuil willen negeren, het braaksel niet meer op willen ruimen. Ik had de joker in willen zetten. Een time-out aanvragen.( In haar au-pair willen transformeren)
Maar aan de andere kant wil ik hier best de hele nacht rechtop blijven zitten.
En morgennacht. En de nacht daarna. En als dat echt het enige is dat haar goed doet, ook wel een eeuwigheid. Half onderuitgezakt, tegen de koude muur. Dit gloeiende lijfje aaiend. Dan gooi ik gewoon al mijn plannen om. Voorgoed.
Al weet ik natuurlijk wel dat bovenop mij liggen nooit het énige kan zijn dat haar goed doet.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten