Als ik me niet vergis.

Het motregende. Bij het stoplicht waren twee vrienden van een jaar of elf, hoogstens twaalf, druk in gesprek. Het ging over romantiek. Ze deelden de mening dat het van het grootste belang was. Zonder romantiek zou geen relatie stand houden. Ze vonden zichzelf niet heel erg romantisch. Maar toch zeker wel een beetje.
Twee heren van een jaar of vijftig, ze stonden er recht achter met hun rijwielen, keken elkaar aan. Ze glimlachten.
Ik zag dat hun gelaatstrekken identiek waren. Het waren de volwassen versies van de jongens. Ik was weer eens in twee tijden tegelijk.
De jongens hadden alleen maar om hoeven kijken. Om zichzelf te zien. Maar deden dat natuurlijk niet.
En toen het groen was fietsten de heren, nog altijd glimlachend, achter hen aan. Met rechte ruggen. Hun lege broodtrommeltjes rammelden op de bagagedragers. Ze haalden de jongetjes niet in. Expres niet, als ik me niet vergis.