Ik rommelde en rommelde in mijn tas.
'Dat is véél te veel,' zei Gebrand Bakker meteen toen hij de pagina's zag die ik voor wilde gaan lezen.
'Ik heb het juist iets langer gemaakt,' zei ik. 'Het was te kort.'
'Ik tel altijd 3 minuten per pagina,' zei hij.
'Het is een heel groot lettertype,' zei ik.
'Dat is waar,' zei hij. Gelukkig.
We zaten achterin. Het was volle bak in de Unie. Een jong en fris publiek dat een avondje naar literatuur kwam luisteren. De sfeer was goed. Ik bleef maar in mijn tas rommelen. Paul Baeten Gronda was net geweest. Een geboren verteller. Was ik maar een Belg. 'Als je Vlaams spreekt, heb je altijd een voorsprong,' fluisterde Gerbrand. Toen begon Ramsey Nasr zijn gedichten voor te dragen. Alsof ze vanzelf spraken. Was ik maar een acteur van origine. Na de dichter des Vaderlands zou ik het podium betreden. Ik had een korte existentiële crisis - Was ik maar een ander. Waarom deed ik zulke dingen? Hoe haalde ik het in mijn hoofd om op podia te gaan staan? Ik, het meest verlegen meisje van de klas. Schuw. Nietszeggend. Toen was Ramsey klaar met zijn voordracht.
Het zweet stond in mijn handen. Het sjaaltje om mijn nek voelde wel zacht. En ik stond op, liep naar voren.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
5 opmerkingen:
Lang leve het rose sjaaltje...!
Iedereen met een zachte G is toch een Belg?
Je hád natuurlijk ook naar de allereerste Boekennacht kunnen gaan! Volgend jaar beter.
ik heb je eerder horen spreken en ik was juist onder de indruk van je manier van praten! heel rustgevend en pakkend!
en het was precies goed, de voordracht
Een reactie posten