De inschrijving

'Het is tijd om weer te gaan sporten'. Daar belde de sportschool me na twee jaar voor op. De sportschool had gelijk vond ik. Ik was al jaren niet geweest. Ik bewoog veel te weinig. Ik voelde me feitelijk ook een wrak. Er werd meteen een afspraak voor de body age test gemaakt. Een paar keer verzette ik de afspraak.
'Je kunt om 16.30 u nog wel komen,' zei de sportschool vandaag.
'O, nou,' zei ik. 'Eigenlijk...'
'17.00 u dan,' zei de sportschool snel.
'O, eh, ja, eh.'
'We verschuiven de pauze van de sportinstructeur speciaal voor jou,' zei de sportschool. 'We rekenen op je!'
Dus ik kwam. Met in mijn rugzak een handdoekje en sportschoentjes en een joggingbroekje. De sportschoollui waren
super vriendelijk. Ze stonden al op me te wachten. Ze kenden mijn voor- en achternaam, gaven me een formulier en een pen. Ze zeiden waar ik moest tekenen. En dat het voor mij het beste was als ik me voor drie jaar vastlegde.
'Is de sauna hier nog wel?' vroeg ik.
Die was er zelfs nog. En heel veel tijdschriften, zeiden ze. Luie stoelen. En gratis drankjes om te drinken.
'Daar kom ik niet voor,' zei ik.
'Natuurlijk niet,' zei de sportschool.
Voor het eerst van mijn leven bedong ik meerdere kortingen. Die ik ook allemaal kreeg.
Er was niets meer dat me tegen kon houden om te gaan sporten. En ik zat al een kwartier over de inschrijfformulieren heen gebogen. Klaar om mijn gegevens in te vullen. Totdat de sportinstructeur tenslotte mijn naam maar voor me begon te spellen. En mijn adres. 'En wat is uw geboortedatum?' vroeg hij.
Er waren intussen allemaal instructeurs bij komen staan. Wel een stuk of zeven. In een cirkel om me heen. Met hun frisse gezichten. In hun trainingspakjes. Ze staarden energiek naar mijn pen. Maar die zweefde in de lucht. En er kwam geen woord op papier.
Na een hele tijd vertrok ik.