Het ding

Het verhaal van het moedertje dat 's middags vredig met twee kinderen aan de broodjes knakworst zit. Ze is blij dat de schilder die de hele ochtend haar balkon heeft staan schilderen, weg is. Het was geen onaardige jongeman. Maar hij bestond.
Ze eten. Het moedertje heeft alles - de twee kindjes en de knakworsten - onder controle. Totdat één van de kindjes plotseling heel nodig naar de wc moet. En als het moedertje tenslotte zijn plasje doortrekt, spuit het water uit dat ding waarmee ze doortrekt. Ze heeft er niet eens een woord voor, dat ding. Terwijl de moeder toch wel wat woordjes zou moeten kennen. Gezien haar beroep. Het Ding, die knop waar je tegen moet duwen, het is niet eens alleen een knop eigenlijk. Maar er zit wel een knop op het ding. Waar je dan met vlakke handpalm tegenaan duwt. Daarboven hangt de spoelbak. Het moedertje had nooit over de spoelbak nagedacht. Gewoon nooit. Ze wist ook niet van het bestaan van het kraantje naast de spoelbak. Terwijl het moedertje al twaalf jaar op die toilet zit. Het bewijs dat moedertjes de buitenwereld niet in hoeven om iets nieuws te weten te komen.

'WATER,' riep het moedertje. 'KOM EENS'. Het moedertje belde eerst haar man die niet opnam. Het water spoot rond. De kindjes besloten in de woonkamer een dijk te bouwen met kussens om het water tegen te houden. Het flitste door het hoofd van het moedertje dat het dus echt in de volksaard zat: dijkjes bouwen bij wateroverlast. En toen rende ze naar buiten. Waar de schilder net zat schaften. In zijn keet.