Ik hoor de mensen spreken over zon en lente. Stelletjes skeeleren samen. Kinderen fietsen voor het eerst zonder zijwieltjes. En ik kijk naar de stellen met wieltjes en de kinderen die vallen zonder wieltjes. In de zon.
Maar in mijn hoofd is het winter. Of nog altijd herfst gebleven. En als ik buiten ben, heb ik het vooral koud. En als ik de springerige energie zie van de wereld, de mensen en de plannen die ze maken, word ik bovenal moe. Want ik zie stof, stof en nog eens stof. Omdat de zon erop schijnt.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Ga naar buiten.
Een reactie posten