Mijn eerste boekenbal

Ik zou uit mogen slapen, maar uitgerekend vanochtend klommen twee schilders naar drie hoog om de raamkozijnen te schilderen en met elkaar te kletsen. 'Hee, ik ben wel naar het boekenbal geweest!' had ik vanuit mijn bed willen roepen. 'Gaan jullie eens weg!'

Ik fietste voor het eerst in een jurk. De ervaring leert dat zo'n jurk omhoog kruipt op de fiets. De jas waait open. Zodat je uiteindelijk in panty en hoge hakken door de stad rijdt. En het nakijken hebt. Met de uitnodigingen in mijn jaszak omdat het tasje dat ik bij me had er te klein voor was.
Zo ging ze naar het feest met één hand haar jas dichthoudend en de kaartjes bevoelend. Voordat ze eruit waaiden.

Eenmaal binnen raakte ik meteen iedereen kwijt met wie ik gekomen was en vond ik anderen die ik van plan was te gaan zoeken. Ik geloof dat dat de kernbezigheid van het boekenbal is. Zoeken, vinden, gezocht en gevonden worden. Terwijl je tussen de bekende Nederlanders door laveert. Waar de camera's zich op richten. En als jij eraan komt, zwaaien ze af.

Ergens in het gebouw troffen mijn ogen per ongeluk die van Harry Mulisch. Hij zat alleen tussen velen. Ik wilde mijn blik omhoog laten glijden alsof ik hem niet zag. Maar we hadden al gekeken en ik besloot hem toe te knikken. Hij lachte hoffelijk naar me. En toen ik vervolgens de trap af daalde, keek hij me vanaf de gouden balustrade na. Ik met mijn knalroze sjaal. En mijn hakken.

Ik hing aan een tafeltje bij mensen van ons, toen er - pal naast mij - een jongeman op de grond viel. (Ik heb ontdekt dat er een 'ons' is. Groepvorming. Als je auteurs van je eigen uitgeverij treft die je niet echt kent, ga je daar wel bij staan. Terwijl je dat bij anderen, die niet van ons zijn, niet zo snel doet.)
Maar goed de jongeman - niet van ons - lag op de grond als een plank. Misschien had hij epilepsie. Misschien viel hij flauw van de warmte. 'Ik denk dat dit een kwestie is van teveel snuiven,' zei iemand. Maar voor er groot alarm geslagen kon worden, was hij alweer opgestaan en in de menigte verdwenen. Ik zag nog dat hij bloed in zijn nek had.
'Misschien is dat weer een nieuwe hype,' werd er gezegd. 'Bloed.'

Op het eind van de avond hadden alle dames hun hakjes uitgedaan en trokken ze hun platte reserveschoentjes aan. Maar mijn tasje was al te klein voor de entreekaartjes. Laat staan voor een extra paar schoentjes. Dat zijn allemaal lessen voor een volgende keer. Want ja, daar moet ik dan toch weer bij zijn.