Een grote groep fietst ons tegemoet met de vuist geheven en het gezicht in een grimas vertrokken. De groep schreeuwt steeds hetzelfde woord naar de boot met meisjes die in het water ligt. In koor. Een andere groep komt van de andere kant aangefietst en schreeuwt een ander woord naar een andere boot. Ook in koor. Alsof er ergens een dirigent is. Er liggen veel boten in het water. Van verschillende roeiclubs. Wij, met z'n drietjes, moeten snel afstappen en uitwijken voor we als mieren worden platgereden. Een oude mevrouw die op zondagochtend langs de Amstel aan het wandelen is, gilt van schrik. Wij blijven bij haar in de berm staan totdat ze ons - van voor en van achter - gepasseerd zijn.
Ik denk aan de film Involuntary die we vrijdag hebben gezien. Niet persé goed. Maar om te rillen zo herkenbaar. De druk van de groep is groot. Zo niet alles. Groepvorming. Groepsgedrag. Aanpassen. Erbij willen horen. Individu. Waar is het individu? Hoe snel verdwijnt het individu als het in aanraking komt met anderen? Meteen. Gedwee volgt het mens de andere mensen. En roept het mens wat de andere mensen roepen. Ik hoor erbij. Daarom krijg ik het ook meteen steenkoud van binnen als ik zo'n stelletje voorbij zie fietsen. Waar ik dus bij hoor. Ik zit alleen niet in de roeiwereld.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten