De doos

'Wat is dit voor een doos?' Man komt mijn werkkamer binnen met de bruine doos in zijn armen. 'Voor de heer het Wed.'
'Ja, vreemd hè?'
'Ziet eruit als een bom,' fluistert hij. 'Een bompakket.'

Tegen twaalven was er een TNT busje voor ons huis gestopt en de pakketbezorger belde bij mij aan.
'Voor mij?' Ik verwachtte niets. Maar de laatste tijd kreeg ik allemaal cadeaus toegestuurd. Bloemen, een chocoladetaart. Dus zo gek was deze doos niet.
'Inderdaad, voor u!' zei hij.
Ik nam de doos in ontvangst. Aan dhr. het Wed stond erop. Per adres. Ene de heer het Wed ontving pakketten op ons adres. Voor ik de bezorger kon zeggen dat ik niet de heer het Wed was, had hij de deur al achter zich dichtgetrokken. Ik hoorde de deuren van zijn busje dichtslaan. Hij reed weg. Ik liep met de doos de trap op. Hij was niet zwaar. Maar toch hield ik 'm iets van mij af. Het was vreemd, die naam. Bij de post voor de vorige bewoners was ik 'het Wed' nog nooit tegengekomen. Er stond ook geen afzender op.

Man pakt een groot mes en neemt de doos mee naar balkon.
'Doe je wel voorzichtig, lieverd?' zeg ik. 'Misschien kunnen we 'm beter bij het vuilnis zetten. Laat toch zitten, die doos.'
Hij is niet te stoppen. Man wil de bom koste wat kost onklaar maken. Hij begint de doos open te rijten. Ik wacht op de knal.
Dan haalt hij een gele plastic emmer tevoorschijn. In de vorm van een kasteeltoren. Met nog wat gekleurde schepjes en vormpjes. Cheers, Henk staat er op een kaartje bij.

(Snap je dit niet? Kijk bij blog: Het emmertje dat vernield en het emmertje dat vergoed zou worden.)