Was ik maar een kapster

Rechtstreeks van de computer kwam ik. Bij de kapper zat ik naar het gezicht in de spiegel te kijken. Dat was ik dus.
Nog een geluk dat het beeldscherm geen spiegel is. Ik zou me de hele dag doodschrikken. Het beeld was tamelijk horror-achtig. Zorgwekkend ook. Precies zoals de gezichten van de mensen in mijn verhalen. Hol. Het had grote uitstekende jukbeenderen. En andere beenderen. Rimpels. De ogen gaven licht. Door huidverkleuring. Ze leken soms ook even op te flakkeren. En dan weer uit te doven. De oogopslag was werkelijk die van een vreemde. Een geestelijk gestoorde bedoel ik daarmee. Met opgetrokken schoudertjes. Hoe normaler ik probeerde te kijken, hoe gestoorder ik eruit zag. De kapster was geconcentreerd bezig met wat dorre plukken van mijn haar. Ik hoopte - van ganser harte - dat ze niet naar het gezicht zou kijken dat eronder zat.
Phil Collins zong Another Day In Paradise.