Hand in hand slenterden we over de middenweg. Verse croissants in onze tas. We hadden net iets gedronken bij de coffee compagnie. Zij appelsap, ik een espresso. Echt de laatste voor vandaag. M'n vingers bleven trillen.
De lucht boven ons was helder blauw. De zon scheen recht in onze gezichten. We liepen naar de fiets. Om af te kunnen zakken naar de speeltuin. Maar we hadden totaal geen haast. We babbelden. Over koetjes, kalfjes en de sandaaltjes die we binnenkort voor haar aan zouden schaffen. Jeetje zei me dat ik vanmorgen eigenlijk een tijdje in de gang hadden moeten staan om af te koelen. Maar dat het nu wel goed was omdat ik 'sorry' tegen haar had gezegd én een kusje had gegeven. Ik zei van ja.
Gedurende de hele verdere dag kon ze me af en toe zo aankijken - vanaf de glijbaan, het klimrek, vanachter de krentenbol, de tekening - met een schuin hoofd, mij peilend: 'Mama, ben jij nu misschien weer boos?'
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten