'Wat is aan de oevers van de tijd?' vraagt Jeetje. Tijd 07.30 u. Ontbijt. Op de achtergrond klinkt spinvis.
'Dat is vooral een zin voor in een gedicht.'
'Waarom zingt hij dat dan?'
'Kijk, je hebt aan de oevers van de rivier. Een rivier is iets tastbaars. Maar 'de tijd' is niks. Of nou ja: niks. We worden elke dag ouder, natuurlijk. Dat is ook iets.'
Jeetje kijkt me aan.
'Wat wil je op je brood?'
'We worden elke dag ouder', zegt ze. 'En dan? En dan? En dan? Op het laatst? Mama?'
Jeetje vraagt naar de bekende weg. Ze vindt het zelfs leuk. Voor mij is het te vroeg voor zo'n gesprek.
'Dan gaan we dood, hè!' juicht ze al.
'Wat wil je nou op je boterham?'
'En dit bord gaat niet dood!' Ze pakt haar bord vast. 'Dit bord kan niet dood. Als ìk dood ben, is het bord nog niet dood.'
'Pindakaas of appelstroop?'
'Omdat het door opa is gemaakt!' zegt Jeetje. 'Alles wat door opa is gemaakt, gaat niet dood. Alles wat door iemand is gemaakt, kan niet dood.'
Ik knik.
'En wij wel,' zegt ze.
(opa is keramist, red)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
5 opmerkingen:
'Dan gaan we dood, he!'juicht ze al. Schitterende climax. Dingen gaan niet dood, maar stuk. Is dat ook een beetje dood?
laten we hier en nu een gedwongen huwelijk sluiten tussen weblogzoon F en weblogdochter J. ze zullen het goed hebben.
@Elsbeth Stuk is volgens mij net iets anders dan dood?
@Louter Afgesproken! Vertel jij het F. Ik zal J. op de hoogte brengen.
@Elsbeth Stuk is volgens mij net iets anders dan dood?
@Louter Afgesproken! Vertel jij het F. Ik zal J. op de hoogte brengen.
Een gedwongen huwelijk. Grijnst :)
Een reactie posten