Het emmertje dat vergoed zou worden

'Toen mijn zoon met uw emmertje speelde, is er een scheur ingekomen.' Hij sprak geaffecteerd.
'O, dat geeft niets,' zei man.
'Ik zal u een nieuw emmertje sturen,' bulderde hij.
'Dat hoeft niet.'
'Jawel, dat doen we wel.'
'We wonen helemaal in Amsterdam.'
'Ik stuur u een nieuwe emmer. Wat is uw adres' Hij had een smartphone in zijn hand.
'Het was ook wel een mooi emmertje,' zei man.
'Precies. U krijgt van mij een nieuwe. Wat is uw adres?'
'Ja, maar om nou een èmmertje te sturen,' zei man. 'Het is maar een emmertje.'
'Is uw adres soms geheim.' Hij goochelde met het smartphone pennetje. Een smile op zijn gezicht.
'Nee, maar we hoeven geen nieuw emmertje,' zei man, 'het is heus niet nodig.'
'Ik weet dat het niet nodig is maar ik stá erop.' Het strand was groot en breed. Maar hij stond met zijn smalle, witte voeten precies aan de rand van onze handdoek. De plastic emmer lag naast hem in het zand. 'Ik ga u een nieuwe emmer geven.'
'Nou ja, eh,' zei man.
'Ik wil het.'
Man begon tenslotte ons adres te spellen. Het duurde lang voor de vader alles ingetypt had. Hij was nog niet zo bedreven met zijn smartphone. Jeetje begon de twintig torens van het zandkasteel kapot te stampen, totdat de vader weer op zijn eigen handdoek zat.

Niet veel later gingen we naar huis.
'U ziet het emmertje spoedig komen,' riep hij ons na. 'Nog een heel fijne dag.'
'Het emmertje komt eraan, hoor,' zei zijn gestroomlijnde vrouw vanaf haar handdoek. Ze zwaaide ons uit.