We hadden een intake gesprek voor de basisschool. Over twee weken gaat Jeetje er wennen. Op mijn rode hakken liep ik het gebouw in. Naast mijn jarige, in het nieuw gestoken, man. (Die als kind vier keer zèlf besloot van basisschool te veranderen omdat hij er ongelukkig werd.) Ondanks mijn podologisch voorgeschreven Nikes met steunzolen, had ik sterk het gevoel de lagere school op hakken te moeten betreden.
En toen ik al die kleine tafeltjes en stoeltjes zag, alle kinderen die er rondliepen, en de ouders, opa's en oma's die met ons buiten hadden staan wachten en nu met ons, of wij met hen, de gangen instroomden om het jongvolk op te halen - zij allang niet meer op hakken - vroeg ik me af hoe - en of - ik ons Jeetje hier straks nog ooit terug zou kunnen vinden. En zij mij. En vooral: zij zichzelf.
We slalomden een tijdje achter de concierge aan en tenslotte stonden we oog in oog met de juf.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten