Als warme broodjes over de toonbank, ja

In de boekwinkel in de Utrechtse straat. Een Duitse dame, die alweer jaren in Nederland woonde, vroeg al een hele tijd omstandig om advies bij de boekverkoper. Welk boek moest zij toch aanschaffen als presentje?
'Wat voor een type is het?' vroeg de boekverkoper.
Nou, het was een ingetogen mevrouw. Misschien wat in zichzelf gekeerd. Eigenlijk kende ze haar niet goed. En haar vrienden en andere naaste collega's kenden haar ook niet goed. Navraag had de Duitse dame geleerd dat niemand uit haar directe omgeving wist waar ze van hield. Of wat haar hobby's waren. Hierop raadde de boekhandelaar haar meteen het boek van de vrouw van Paul Auster aan. Dat zei hij ook. 'Dit is het boek van de vrouw van Paul Auster. Ik vond het goed en het verkoopt heel goed.' Zo te horen zou het nog maar een kwestie van tijd zijn of Paul Auster zou worden gereduceerd tot de man van Siri Hustvedt. (Zojuist typte ik vrouw van Paul Auster in bij google om de spelling van haar naam te verifiëren.) Maar nee, de Duitse dame had al een Engels boek voor de mysterieuze vrouw en wilde niet nóg een Engels boek voor haar kopen. Ze wist niet hoe het met haar kennis van de Engelse taal gesteld was.
'De vertaling misschien?' opperde de boekhandelaar. Ze wilde ook geen vertaling. 'Sorry, dat ik zo kritisch ben,' zei ze. Maar dat kon de boekverkoper zich best voorstellen. Hij was zelf ook heel kritisch. Toen toverde hij Jhumpa Lahiri tevoorschijn. Vreemd Land had ontzettend goede kritieken gehad. Het boek liep als een trein. En een introverte mevrouw die zich niet makkelijk liet kennen, zou daar vast en zeker raad mee weten.
'Eigenlijk wil ik het liefst Nederlandse literatuur geven', bekende de Duitse dame. Maar daar wist ze zo weinig van. Misschien kon hij haar helpen een boek van een Nederlands schrijver te vinden. Literatúúr.
Al die tijd stond ik vlak naast haar. En mijn boek lag binnen haar handbereik. Ze hoefde maar te bukken. Zo lagen en stonden er wel meer boeken van Nederlandse schrijvers die ik haar kon aanraden. Maar de profielschets van de ontvanger vertelde duidelijk dat zij Het besluit van Dola Korstjens moest hebben. Hij zou het haar zo meteen vast aan gaan raden. Terwijl de boekverkoper naast mij zijn hoofd aan het breken was op een Nederlands schrijver - alsof hij er geen één in zijn assortiment had - wachtte ik. Stond ik op het punt om in te grijpen. Ik zag voor me hoe ik de Duitse dame Dola in haar handen zou drukken. Hoe ik haar zou zeggen dat ze er gratis een officiële handtekening bij kon krijgen, plus een boodschap aan de ongekende mevrouw.
'Ja!' riep de boekverkoper tenslotte. Hij was eruit. De Duitse dame en ik keken hem verwachtingsvol aan.
'Tommy Wieringa,' zei hij. 'Hij heeft fantastische recensies gehad. Is een groot Nederlands schrijver. Zijn boek gaat als warme broodjes over de toonbank.'
De Duitse dame huppelde blij naar de kassa met Caesarion in haar hand. Ik kwam achter haar aan met Roem van Daniel Kehlmann.
Hoe zou mijn Dola hier nog ooit wegkomen?