Man ligt in bed met de Mexicaanse griep. Dat dènk ik dan meteen. Mijn zieke geest. Het is niets voor man om zo ziek te zijn.
Jeetje heeft last van wisselende stemmingen. Ze gilt hoog, huilt onbedaarlijk of lacht zich ziek om haar eigen poepgrapjes.
Want we komen elke dag nader tot het einde van de crèche-periode.
'Als ik vier ben, kan ik bij de kraan,' zegt Jeetje. 'Als ik vier ben, mag ik lang opblijven. Als ik vier ben, kan ik zonder zijwieltjes fietsen. Als ik vier ben, knoei ik niet meer met eten. Als ik vier ben, kan ik al schrijven. Maar ik ben drie, hè? Ik ben nog drie.'
'Ja, nu nog wel. Maar niet zo lang meer.'
'IK BEN NOG DRIE.'
'Ja, jij bent drie.'
Ik heb intussen de eerste mogelijke covers van mijn nieuwe boek gezien, dat nog lang niet af is. En in januari pas zal verschijnen.
Ik heb zin om te schrijven. Op een stil plekje.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten