De harde cijfers

Op de ochtend van de vierde mei maakte Elke Geurts het besluit zich op te winden over de matige verkoopcijfers van haar eerste boek. Van tevoren had ze niet gedacht dat het haar iets zou kunnen schelen. De harde cijfers. Maar dat kon het wel. Er was een zekere strijdlust in haar opgekomen.
Want waar ging het haar nu eigenlijk om? Gelezen worden, natuurlijk.
Geld was in deze tijd ook niet geheel onbelangrijk.

Belangrijker was de vraag: Wat kon ze er nu nog aan doen om de verkoop te bevorderen?
Juist, een nieuw goed boek schrijven. Dat zeker. Daar was ze mee bezig. Maar wat had het eigenlijk voor zin als het bereik klein was? Ze schrok niet van deze gedachte. Het kwam wel vaker bij haar op. Bij alles wat ze deed. Ze voelde de noodzaak te schrijven. Dus dat was 'zin' genoeg.

Had ze sowieso wel genoeg gedaan aan de verkoop?
Ze las regelmatig voor op podia, maar had het publiek daarbij niet altijd gewezen op de mogelijkheid om het boek te kopen. Ze ging ervan uit dat ze daar zelf op zouden komen. Ze wilde zich niet opdringen. Terwijl ze dat natuurlijk best wilde, anders had ze geen boek geschreven. Een schrijver dringt zich per definitie op. Eén keer was haar redacteur meegegaan toen ze voordroeg. Hij had wel een stapeltje boeken bij zich, en verkocht ze allemaal. Maar hij kon toch niet voortdurend aan haar zijde staan?

Ervaren mensen hadden haar al verteld: 'Tja, als je goeie recensies hebt, zegt dat niks over de verkoop. Het is helemaal niet gek dat het dan juist slecht verkoopt. En als je slecht besproken wordt, kan het verkeren dat het een bestseller wordt. Niemand leest recensies.'
En natuurlijk was er het eeuwige argument van 'de verhalenbundel' die nooit goed zou verkopen.

Op de ochtend van de vierde mei vroeg ze zich af of ze niet liever een slecht besproken boek had geschreven, dat dan wel door de hele wereld gekocht en gelezen werd. En cadeau gedaan.
Waarschijnlijk had ze geen keuze. Ze ging maar snel aan het werk.