Ik zou er vast mooie stukjes over hebben kunnen schrijven. Ons nachtelijke ziekenhuisbezoek. De wereld van de vermoeide nachtverpleegsters en met spoed opgeroepen neurologen en radiologen. Met hun luide stemmen en de jassen nog aan.
Maar ik wil nu niet. Want het is geen fictie.
Ik dwaalde om drie uur vanmorgen door een uitgestorven labyrint van ziekenhuisgangen. Een spookachtig, half verlicht, gebied. En geen levend wezen te bekennen. Deuren die zich openden en ook weer vanzelf achter mij sloten. Alles rook naar bederf.
Ik zocht de weg terug naar de spoedeisende hulp, waar ze voor mij alleen een taxi zouden gaan bellen.
De ene donderdag ben je met je gezin op vakantie in Portugal en de donderdag erna zijn we allemaal ergens anders. Jeetje is 150 km van mij vandaan. Opgehaald door opa en oma. En man ligt, vast aan slangen en zakjes, in zijn geïsoleerde kamertje in het OLVG. Met een hersenvliesontsteking. En ik hier, thuis.
Wat zou ik er meer over willen zeggen?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Niet zo veel, dunkt me, dat verhaal komt later wel.
Wens hem beterschap!
Heel veel sterkte! Een hersenvliesontsteking is heel heftig.
Een reactie posten