Jee

Jeetje had nog een weekje respijt gekregen, maar ik nam tussen de middag vast een voorproefje in haar brave new world.
Haar klas. De tafeltjes in groepjes bij elkaar. Vierentwintig kinderen aten er een boterhammetje. Of knabbelden van een komkommertje. In het midden zat een forse dame met een hoofddoek.
'Hee, waar is Jee?' vroeg een meisje dat in onze straat woont.
'Eh, Jee? Jeetje komt volgende week,' zei ik.
Ik knielde neer bij het tafeltje waaraan ze zat te eten. Samen met een klasgenootje.
'Is dat de overblijfmoeder?' vroeg ik voorzichtig.
Ze begonnen te gillen van het lachen. 'Overblijfmoeder ! Dat is de overblijf.'
'O, ja. Is dat dus de overblijf?'
'Ja,' zeiden ze. 'De mevrouw met dat doekje om het hoofd.'
'O, oké. Hoeveel boterhammen hebben jullie bij je?'
Ze hadden er elk twee bij zich in een trommeltje. En ze hadden er iets hartigs op omdat dat van hun moeder moest. De ene had pittige kaas en de ander had pindakaas. Ze gingen morgen op schoolreisje, naar sprookjesland. En dat leek hun leuk. Ze aten en babbelden. Ik zag het lege tafeltje naast hen waar volgende week Jeetje aan zou schuiven. Jee. Met haar nieuwe glimmende tasje. Met een appeltje erin, en een beker sap, voor het eerste pauze kwartiertje.
En een broodtrommeltje voor tussen de middag. Met twee hartig belegde boterhammetjes. En een worteltje. Ik zuchtte. Om Jee.