Brad Pitt

Man is zojuist - na vijf nachten - verhuisd naar een tweepersoonskamer waar hij de volgende elf nachten door zal brengen.
'Het is net Brad Pitt!' mompelt de oude, scheefgebekte vrouw als ze hem naar binnen ziet schuifelen. Met z'n zakjes aan zijn stang. Brad Pitt piept. Dit betekent dat Brad Pitt een nieuw zakje moet. Zijn kamergenote hangt in haar stoel, houdt een vergrootglas voor haar rechte oog, en tracht de Spits te ontcijferen. Ze heeft ook een kindertekening op haar prikbord hangen. Ochot, het is een oma.
Ik hang Jeetjes tekeningen op het prikbord van Brad Pitt. Zo kunnen ze naar elkaars tekeningen kijken.

Het zakje van Brad Pitt wordt verwisseld door die rooie verpleegster die mij een paar dagen geleden nog weg wilde hebben. Ik kijk haar strak aan. Maar ze zegt niets. Ze doet niets verkeerd. Ik kan geen ruzie met haar krijgen.
Brad Pitt blijkt haar te hebben geïnformeerd over mijn komst buiten het bezoekuur. En hij kan zulke dingen. Er gaat een deëscalerende werking van hem uit. Zelfs nu.

Ik wil deze hele afdeling opblazen. Ik kan geen half dood mens meer zien.

We wachten al de hele ochtend op de neuroloog die ons zal vertellen wat de prognose voor mijn Brad Pitt is. Hoe lang het vermoedelijk zal gaan duren. Wat er nog met hem gaat gebeuren? Hoe het komt dat hij door deze zeldzame aandoening getroffen is? De neuroloog komt natuurlijk niet. Die lul zit vast ergens te roken. Of met collega's te ouwehoeren.

Nu zit Brad Pitt daar alleen te wachten. Samen met die oma.