Wennen?

'Vandaag ga je even wennen, hè?'
'Ik wil niet naar school,' zegt Jeetje zacht. Dikke tranen rollen over haar wangen. Uiteindelijk spreken we af dat ze tenminste even binnen gaat kijken en als ze meteen weer mee naar huis wil, mag dat.
'Dan ga je morgen iets langer wennen.' Jeetje springt van tafel, pakt meteen haar nieuwe, glimmende tasje. We stoppen er aardbeitjes in, en een beker sap. Misschien blijft ze.

De schoolwerkelijkheid is anders. Ze wil haar jas niet ophangen bij de andere jassen, en haar nieuwe tasje niet in de plastic box doen bij de andere tasjes. Ik laat haar het schoolgebouw zien.
'En dat is jouw klas,' zeg ik tenslotte. Jeetje wil niet. Ze huilt. Ik herinner haar aan onze afspraak en wijs naar de mevrouw in de witte kuitbroek.
'Kijk, dat is jouw juf!' zeg ik. 'Juf P.'
Juf P. loopt rond, ziet Jeetje niet, of heeft nu geen tijd voor Jeetje, en zal zich later ook niet aan haar voorstellen.
Ik laat Jeetje haar klas zien. We kijken wat de kindjes doen. We vragen de namen van een paar kindjes. Ik zeg dat Jeetje, Jeetje heet en dat ze komt wennen. Jeetje leunt tegen mij aan en kijkt. We kijken allebei hoe iedereen werkjes uit de kast aan het pakken is en teruglegt. Geen idee of er een systeem in zit.
Na een tijdje besluit Jeetje dat ze met mij mee terug wil. Hand in hand wandelen we in de richting van de onderwijzeres. Ze zal morgen langer komen wennen.

'Morgen komt er een stagiaire,' zegt juf P. 'Dat moeten we niet hebben.'
'Hoezo?'
'Het is voor de stagiaire geen goed begin als ze meteen zo'n moeilijk kind heeft,' zegt juf P.
'Het gaat nu toch om Jeetje?' zeg ik. ' Jeetje komt wennen.'
'Luister, Jeetje bepaalt hier niet zelf wat ze wil,' lacht juf P. 'Dat zou wat zijn.'
'Als het jou morgen niet uitkomt, komt Jeetje de dag erna toch pas weer. Of de volgende week,' stel ik voor.
'Je geeft mij geen kans,' zegt juf P. 'Zo kan ze nooit wennen. En blijft Jeetje bepalen hoe het hier gaat.'
'Het gaat niet over bepalen,' zeg ik. 'Ik heb het vanochtend met haar afgesproken.'
'Je laat haar hier,' besluit juf P. 'En dan kom je over een uur maar terug. Ik heb meer van zulke kinderen gehad.'
Ze pakt Jeetje uit mijn armen.
'Hoe deden jullie dat op de crèche?' Juf P. moet roepen om over het gehuil van Jeetje heen te komen.
'Daar was ze gewend,' roep ik. 'Dat is heel anders.'
Juf P. en ik kijken elkaar aan. Een bevroren ogenblik. Temidden van de herrie. En ik weet dat het niet goed zit. Ze stuurt mij weg. Ik laat me wegsturen door de juf.
'Mamaaaaa, niet weggaan,' snikt Jeetje.
Krijsend laat ik haar achter. Spartelend. Hulpeloos in de armen van de onbekende juf P.