Ik moet er na maanden weer inkomen. Het schrijven van mijn eigen proza. Er is altijd de angst dat het niet lukt. De tegenzin ook. Om te beginnen. Erin te duiken. De vraag waarom ik het eigenlijk doe. Momenteel ben ik al erg lang bezig met één lang verhaal. Het spannendste daarbij is niet het schrijven zelf, maar of ik het volhoud. Mijn geest. Of ik de spanning aankan. En vasthoud. Krijg ik het verhaal op zeker moment onder controle? Vallen alle puzzelstukjes wel echt ineen? Durf ik daarop te vertrouwen? En dan wekenlang. Elke dag: vertrouwen. Daar gaat het om. Want als ik bang ben, krijg ik sterk de neiging voortijdig in het verhaal in te grijpen.
Daarom schrijf ik graag verhalen. Hoe korter het verhaal, hoe eerder ik gerustgesteld ben. Ik begin iets te schrijven en daarna gaat het mij dus al heel snel om geruststelling. En dan begin ik weer iets nieuws. En daarom ben ik altijd een beetje ongerust.
En daarom hou ik zo van Het boek der rusteloosheid.
Als dit niet klopt als een bus.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Precies dat is het verschil tussen bloggen en schrijven. Bij bloggen weet je altijd wel ongeveer waar het gaat eindigen.
Een reactie posten