Langeafstandsbril

Ik heb m'n lange afstandsbril opgezet, inmiddels. Man resideert nog bijna twee weken in het ziekenhuis. Die rooie verpleegster is eigenlijk best lief. Zijn nieuwe kamergenote is een beschaafde, Duitse oma. Het raam in zijn nieuwe kamer kan open. 'Ik hoor buiten de trams weer rinkelen!' zegt man.

De blik door de lange afstandsbril is overzichtelijker. Redelijker. Geduldiger. Praktischer vooral. Ik ben van de planning. Wat moet ik meenemen naar het ziekenhuis? Wat moet er mee terug? Wie wil er, wanneer en hoe laat, bij man langskomen? Hoe ga ik voor Jeetje een zo rustig mogelijk thuis creëren? En voor man een zo gelukkig mogelijk ziekenhuisverblijf?

Jeetjes verjaardag zal toch goed worden gevierd. Gisteren doorkruiste ik de stad, op de fiets, met enorme stelten. Waar ik links en rechts per ongeluk iemand mee tegen de vlakte had kunnen slaan. Maar dat deed ik natuurlijk niet.

Jeetje wil het niet over papa hebben. Maar in het holst van de nacht komt ze bij me liggen. Met een bende knuffels. Opgekruld. Ze huilt.
'Morgen na de crèche gaan we papa een kus geven,' zeg ik tenslotte. 'En dan krijg je een lollie op de fiets. En daarna gaan we thuis spinazie eten. En papa eet misschien ook wel spinazie in het ziekenhuis.' Ze wordt stil en even later breng ik haar terug naar haar eigen bed.
Daar liggen we nou, alledrie in dezelfde stad, maar zo ver van elkaar af.