Daar zit man. Voor ons huis. Op het bankje op het trottoir. In de zon. Met een muts op. Hij heeft het zelf niet meegemaakt, de heisa die er om hem was. Het begint hem nu langzaam te dagen. Want hij wordt gekust door alle buurvrouwen die hem weer zien. De buurmannen schudden hem ferm de hand.
'Ik ga toch ook wel eens een weekje op vakantie?' zegt man, 'en dan kussen ze me nooit als ik terugkom.'
En: 'Mensen vertellen me plotseling heel andere dingen. Erge dingen.'
Hij herstelt en ik doe vrolijk mee. Als hij 's middags slaapt, val ik ook in slaap. 's Avonds om half tien is het de hoogste tijd om naar bed te gaan. Ook voor mij. We hebben allebei iets meegemaakt. En ik kan hem niet goed uitleggen waar ik nu van herstellen moet. Ik weet het zelf eigenlijk ook niet precies.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten