Jeetje heeft op eigen initiatief een toverstokje aangeschaft voor het meisje uit haar klas dat een balletje in haar hoofd had en nog een jaar lang om de zoveel tijd heel ziek zal worden. 'Dit stokje kan haar misschien beter toveren,' was Jeetjes idee. Ze heeft er een tekening bij gemaakt. Het is om te gillen, zo aandoenlijk.
'Mama, zullen we nu naar haar toe om het te brengen?' zegt Jeetje.
'Nù?'
'Ja? Nu?'
'Ik weet niet waar ze nu is, lieverd. Misschien in het ziekenhuis.'
'Misschien wel thuis,' zegt Jeetje.
'Kan.'
'We kunnen kijken of ze er is?'
'Goed idee,' zeg ik. 'Maar nee, we hebben Deetje er ook bij. Dat zou veel te druk worden voor haar.'
'Denk je echt?'
'Hm-hm.'
'Ja, maar...'
'Weet je wat!' roep ik. 'Anders doe je het stràks, met pàpa ? Dan blijf ik hier. Met Deetje. Is dat geen goed idee? Ja, dat is een geweldig goed idee. Zo doen we dat. Jij. Straks. Daar. Met papa.'
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten