Well done

Vorige week een foto van de school van Jeetje in de Groene, deze week onze straat, ons huis.
Het tweede deel van het tweeluik over IJburg. De Vinexlocatie die zo niet genoemd wil worden. De huizen raken ze aan de straatstenen niet kwijt. Het project is een mislukking. Dat lees ik allemaal.
Maar intussen ben ik om, hoor. Het is gebeurd, dat wat met iedereen hier schijnt te gebeuren. Ook ik woon hier goed. Ik mis mijn oude huis niet. Nooit. Ik wil hier niet weg. In tegenstelling tot mijn eerdere berichten over mijn nieuwe leven als eilandbewoner. Als gevangene, toen nog.
Het is niet ver naar de stad. Ik kom er ook nog vaak. En hier is het rustig. Hier is ruimte. Hier ren ik door het Diemerpark. Langs het water. Langs de konijnen. En dan zie ik aan de overkant van het water de nieuwbouwhuizen liggen, en dan denk ik: 'Daar woon ik.' Dan ren ik gewoon lekker verder. Over de voormalige gifbelt. Pas als de stem in mijn oren: Great, all done zegt, stop ik.
Ik heb de eerste tijd trouwens gedacht dat hij Great, well done zei. Wat mij - telkens weer - met trots vervulde. En tevreden stapte ik mijn huis binnen.
Maar all done is ook goed.