We begonnen de feestochtend met een yogawandeling op de Mookerheide. Een hele groep vriendinnen en schoonzussen van mijn moeder. Eenmaal voorbij het hekje mocht er niets meer gezegd worden. Het ging er in deze wandeling om bij onszelf te komen, en één te worden met de natuur. In een lange rij liepen we door het witte, bevroren heuvellandschap. Achter de yogajuf aan. Het deed mij eerst denken aan een begrafenisstoet. Of een stille mars. Maar er was niemand dood. En we hadden geen slachtoffers van zinloos geweld te herdenken. Integendeel. Wij vierden het leven in stilte. Het bejaarde echtpaar dat per ongeluk tussen ons in verzeild was geraakt, werd daar ongemakkelijk van.
'Ik heb nog nooit zo'n grote groep vrouwen bij elkaar gezien die niets zeiden,' zei de man.
'Ach, dat zijn gewoon nonnen,' zei zijn vrouw, 'die zijn weggestuurd door de paters.'
Ze praatten nog even zachtjes door, maar al gauw deden zij er ook helemaal het zwijgen toe. Zo liepen we een heel eind stilletjes met elkaar op.
Maar zodra er een zijpaadje was, sloegen zij af. We hoorden ze proesten en lachen en hard met elkaar praten.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten