Er wordt hier op zondagochtend nog echt hartverscheurend gehuild om de dood van een spin. Terwijl er net een vriend voor hem gevonden was. En ze net samengebracht zouden worden. Voor altijd samen optrekken. Eindelijk gelukkig zijn. Dat alles. Maar nog voor de eerste kennismaking, was daar de dood.
En dat terwijl Deetje zich telkens opnieuw optrekt aan de spijlen van de box, de bank, welke stoel dan ook. De gedrevenheid waarmee zo'n baby haar eerste blauwe plekken opdoet. Die concentratie. De ernst. Nog wars van elke dood.
Moeder maakt preisoep.
Vader rent een rondje, maar zodra hij terug is, belóóft hij zijn schreiende dochtertje wederopstanding van de spin. Dit zal buiten het zicht van ons allemaal gebeuren, natuurlijk. Straks, buiten. Zoals met al die wederopstandingen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten