Het moet zo persoonlijk mogelijk, het schrijven. Dat zei ik mijn studenten gisteren. Of dat had ik ze moeten zeggen. Naar aanleiding van de teksten die ik te horen kreeg. Die beter en beter werden naarmate ze persoonlijker durfden zijn.
Alleen het hoogstpersoonlijke is interessant. De rest is inwisselbaar. Verzonnen. Niet interessant. Niet relevant. En ook niet noodzakelijk.
Ik merk dat het niet zo makkelijk is hoogstpersoonlijk te zijn. Dat is echt voor niemand makkelijk. Niet alleen voor schrijvers.
Met hoogstpersoonlijk bedoel ik geen grote, persoonlijke drama's. Het gaat niet om de gebeurtenis. Maar om dat wat niet gebeurd is. Wat had kunnen gebeuren. Ik word veel te vaag nu. Voor een docent. Ik moet er nog goed over nadenken.
Noodzaak, ook al zoiets lastigs. Toch moet er een noodzaak zijn.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten