Pas als mensen door angst en spanning uit elkaar vallen, groeien ze toe naar hun autonome zelf. Dabrowski.
Zo staat het in mijn elektronische notitieboekje.
Ik kwam de zin gisteren tegen in een column van Marjolijn Februari, het ging over positieve desintegratie, en ik moest 'm meteen noteren. Met één dikke vinger typte ik de woorden in mijn I-phone, terwijl boven het bad volliep en de kinderen al een tijd ontbloot op de koude vloer zaten te wachten om erin gestopt te worden. Het voelde alsof ik zonder die Dabrowski te leren kennen, nooit een stap verder zou komen met mijn leven. Alsof Dabrowski een belangrijke clue was, voor alles.
Meer zal ik er wel niet mee doen. Zoals het doorgaans gaat met belangrijke clues.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Hoe ziet dat er precies uit als mensen uit elkaar vallen? En wat is je autonome zelf?
Het is een prachtig citaat, maar wel een beetje abstract. Ik zal eens googelen op die Dabrowski.
gr. Elle (van het buureiland)
Een reactie posten