Briefje aan jullie

Ha lieverds die dit lezen,
mijn fiets is vannacht gestolen of beter gezegd: gewoon meegenomen. De fiets met het kinderzitje. Man heeft 'm gisteren niet op slot gezet. Maar daar kan hij niets aan doen. Anderhalve maand geleden lag hij nog op sterven. Het punt is dat Jeetje sportdag heeft vandaag. Hoe moest hij haar nu naar de sportvelden brengen in de Watergraafsmeer?
De laatste tijd ervaar ik het steeds weer: zonder buren is een mens nergens.
En Jeetje sommeerde mij gisteravond 'kutwijf 'tegen haar te zeggen door de babyfoon. Sinds haar tweede jaar is het onze traditie dat zij voor het slapengaan mag verzinnen wat ik beneden nog tegen haar zeg. Tot nu toe was dat iets als: 'hier is mama, je bent lief, je bent niet alleen en je kunt goed fietsen.'
'Kutwijf,' zei ze. 'Je moet kutwijf tegen mij zeggen.'
'Dat doe ik niet.'
'Waarom zeg jij geen kutwijf tegen mij?'
'Dat vind ik niet leuk om te zeggen.'
'Ik wil zo graag dat jij kutwijf zegt.'
'Nee.'
'Maar ik mag toch kiezen?'
'Ja, maar...'
'Waarom precies wil je dan geen kutwijf zeggen, mama?'
Het werd nog een hele toer. Ik heb er maar van gemaakt dat ik van het woord 'kutwijf' zou moeten huilen. En dat zij dat toch ook niet zou willen. Uiteindelijk kwam ik er met 'je bent lief, poep, scheet' vanaf. Misschien de traditie maar eens afschaffen.
Groetjes, Elke.