Kruispunt

Over een kwartier zou ik live in de radiouitzending te horen zijn en nu stond ik nog hier op een druk kruispunt te wachten. Ik zou gewoon de andere kant op kunnen fietsen. 'Elke Geurts is niet op komen dagen, die is als een heus artiest de weg volkomen kwijt geraakt, we laten nog maar een extra liedje horen.'
Ik haalde de hand door mijn haar. Het motregende. Alle lucht ging uit m'n kapsel. Wat had ik me toch weer op de hals gehaald? Welk normaal mens wilde op de radio? De - mij inmiddels redelijk bekende - vragen voor een optreden.
'Je haar zit goed!' riep de man op de scooter die naast me stond te wachten.
'O, ja? Fijn.'
'Helemaal niks meer aan doen!' De man droeg zijn grijze haar in een knotje. 'Heb jij al gestemd?' riep hij toen.
'Ja. Groen Links.'
'Ik ga nu stemmen,' riep hij blij. 'Maar eh... jij hebt dus Groen Links ingevuld?'
'Ja, die zijn voor het milieu en zo.'
'Doet de partij voor de dieren ook mee?'
'Dan kun je beter Groen Links doen,' riep ik. Het stoplicht sprong op groen. De man bedankte me voor de tip, gaf gas en sjeesde weg.

Ik was van plan een stukje te schrijven over de intieme sfeer die er hing in De Nieuwe Anita. Het café waar de uitzending plaatsvond. Hoe ik me daar juist heel erg thuis voelde. Tussen al die schrijvers, muzikanten, en andere mensen uit het boekenwereldje. Dat ik ze zo langzamerhand begin te kennen. En dat ik ze vanaf een leren bank heb zitten bekijken. Als ze plaatsnamen achter de microfoon. Of als ze een drankje dronken aan de bar. En ik vond ze allemaal zo schattig. Zo bezig met hetzelfde. Maar dan in hun eigen biotoop.
Het - mij inmiddels ook redelijk bekende - gevoel na een optreden.