Sinds ik hier een anti-tv tirade heb gehouden, heb ik geen gewone tv meer gekeken. Maar avond aan avond de serie In Treatment gevolgd. Het is een briljant en simpel gegeven: patiënten bezoeken de psychotherapeut Paul. En elke aflevering volgen we hun sessies. Het werkt verslavend. Gisteren zag ik - voorlopig - het laatste deel dat uit is in Nederland. En nu moet ik het 's avonds zonder psychotherapeutische sessies gaan stellen. Al vond ik het eerste deel van seizoen 1 beter dan het tweede deel. De daadwerkelijke afronding van verhaallijnen blijft minder interessant dan de suggestie ervan. Je krijgt nooit precies wat je wilt. Het verhaal dat je er in je hoofd van gemaakt hebt, is spannender. Want grilliger. Kan meer kanten op. Een enorm pleidooi voor open eindes en open lijntjes. Puzzelstukjes die mogelijk helemaal op z'n plek vallen. Maar dat niet allemaal echt doen. Heel belangrijk.
Ook heel belangrijk is dat de puzzelstukjes wel op hun plek zouden kunnen vallen. Anders is het ook niet goed.
Tussen het eerste deel van seizoen 1 en het uitkomen van het tweede deel heb ik namelijk naar Carnivale gekeken. Een serie van een heel ander kaliber. Beangstigend, luguber en fantastisch. Maar soms ook weer zo raadselachtig en vol van mysteries dat het mij net te veel werd. Elke aflevering kwamen er meer puzzelstukjes bij en nu is het geld er niet meer om ze allemaal - een beetje - op hun plek te laten vallen. Of om ons tenminste genoeg aanwijzingen te geven om het verhaal zelf af te maken. Al gaat het deze makers niet direct om het verhaal.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten