Schrijven is een twijfelachtig genoegen. Het gebeurt in een vreemde koortsachtige toestand. Je bonkt met je hoofd tegen de muur en...
Deze woorden van Hugo Claus hingen zo'n vijftien jaar geleden aan de muur van mijn appartementje in Culemborg en gisteren dacht ik er weer eens aan terug. Ik had een gesprek met mijn redacteur over het langste verhaal van het boek dat maar een doorntje in m'n oog blijft. Ik heb er verschrikkelijk lang over gedaan maar nog klopt het niet. De toon is goed maar de woorden vallen niet allemaal op hun plek. Bonk-bonk-bonk.
En dan zegt zo'n redacteur ineens: waarom schrap je dit en dat niet?
Waarom was ik daar zelf niet opgekomen?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten