Op zondagochtend schrok ik wakker omdat er zo'n driehonderd verhalen binnen nu en overmorgen geschreven zullen moeten worden. En tegenwoordig schrik ik niet meer in mijn eentje wakker. Maar de piepkleine met mij. In die geheimzinnige, parallelle wereld.
Niet veel later, nog in onze pyjama's met de keukenschorten ervoor, kneedden Jeetje en ik ijverig het deeg voor onze allereerste taart. Het recept stond in een blaadje en leek niet al te gecompliceerd. Stap voor stap volgden we de aanwijzingen op. Soms sloegen we per ongeluk een paar stapjes over. Maar dan verzonnen we een creatieve oplossing. We hadden rode wangen en overlegden in korte doch doeltreffende zinnen. En tegen de tijd dat we de pruimentaart in de oven schoven, zag het leven er heel anders uit. Meer als een uitdaging.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Twee berichtjes te laat: gefeliciteerd.
En gaat the new one nu tweetje heten, na jeetje?
Mijn zondagochtend was er een van de gezinsloze twintiger. Uitslapend.
Willem, dank!
Je zou eens voor de lol een pruimentaart moeten gaan bakken rond een uur of 9 op de zondagochtend. Onvermoede dingen doet dat met de mens!
Tweetje is wel een hele goeie ja. Al denk ik nu ook aan een twitter tweet.
Een reactie posten