Generaties

Het was al middernacht toen we nog met z'n vieren op het terras zaten voor het café. Als vanouds. Er stond een klein kacheltje en je kon een dekentje pakken als het te koud was. We praatten over onze generatie. Over dertigers, nee eerder prille veertigers. Ik was de enige van ons vieren die nog echt in de dertig zat. Dat zag je ook wel aan het malt biertje dat voor mij stond en aan mijn buik. Kenmerkend voor de vrouwelijke dertiger.
Hoewel de opmars van de twintigers hierin niet te ontkennen valt: Een slimme meid krijgt haar kind op tijd, is nu de slogan. Terwijl ik van de generatie ben: een slimme meid is op haar toekomst voorbereid. Wordt economisch zelfstandig. Kies exact. Kinderen hinderen. Krijg ze nooit. Als je ze wel krijgt, is het afgelopen met je. Inmiddels weet ik uit ervaring dat dat laatste best meevalt. Helemaal afgelopen is het niet.
Maar goed, dertigers en veertigers. Waar bij de twintigers het perspectief alleen nog voorwaarts ligt, alles nog mogelijk is, beginnen wij dus al voorzichtig met terugkijken. We zijn richtingen ingeslagen in ons leven. Dit is het wel zo'n beetje. Wat we nu doen, wie we zijn. Heel veel anders zal het niet meer worden. Daar moeten we mee dealen.

In ditzelfde goede gezelschap bevind ik me al vanaf mijn twintigste. We woonden een tijd samen in een gekraakte boerderij, we zouden een groot huis kopen later, met z'n allen, we speelden, we tekenden, we bleven op tot vroeg in de ochtend, aten paddestoelen en zagen geesten.
En nu zaten we hier op het terras in april. Met port en sigaretten en dekentjes binnen handbereik. Zij zouden ook in Amsterdam komen wonen, het huis naast het onze kopen misschien, en natuurlijk een bootje erbij.
Waar we dan op een dag voorgoed mee weg zouden zeilen.