Gewoon lezen, die vrouw.

Het verhaal 'Toeval' herlezen in de bundel Stilte van Alice Munro. Dat doe ik de laatste dagen wel meer, de verhalen herlezen uit haar hele oeuvre. En dat is helemaal geen straf. Ware het niet dat ik ze momenteel met een bedoeling herlees. Het is de bedoeling dat ik uiteindelijk een coherent stukje over haar werk schrijf dat ik over twee weken ga voorlezen op het verhalenfestival in de Balie. Elke dag als ik aan het lezen ben, denk ik: Morgen ga ik opschrijven waarom ik haar werk zo goed vind en wat ik er precies zo goed aan vind. Morgen. Eerst nòg een verhaal lezen. (Dadelijk wil ik het verhaal 'Binnenkort' bijvoorbeeld eerst nog...) En zo lees ik maar door, verdwijn in het universum dat zij met elk verhaal schept, en de ochtend lijkt nooit aan te breken dat ik eens óver haar werk ga schrijven.
Een verhaal samenvatten zou Alice Munro tekort doen. Thematiek, daar kom je er ook absoluut niet mee.
Wat ik er nou zo mooi aan vind: Het blijft verrassend. Elke wending is onverwacht. En ze weet menselijke drijfveren bloot te leggen die ondoorgrondelijk zijn, eigenlijk ook onbenoembaar en met het blote oog nauwelijks te zien. Je begrijpt iets meer van jezelf, als je haar verhalen leest. Je denkt vaak: 'verrek.' Ze is je te slim af.
Maar dit zijn nogal obligate termen.

Ik durf het misschien niet, zo'n stukje schrijven. Bang iets banaals te zeggen en mijn bewondering voor haar verhalen niet goed uit te kunnen leggen. Toen ik haar bundel 'Wie denk je dat je bent' in de zomer las, was ik zelf bezig aan mijn verhaal 'Retour Carboon' (het derde verhaal in Lastmens).
Ik lag in een hangmat voor een zelfgemaakte pipowagen ergens in Zuid-Frankrijk, de ezels graasden om mij heen, in de verte galoppeerde het zwarte paard waar ik een paar dagen later voor het eerst op zou gaan zitten, en ik weet nog dat ik mijn eigen verhaal plotseling zo ontzettend plat, weinig verfijnd en van dik hout zaagt men planken vond, dat ik het weg wilde gooien.
Bewonderen is het afschermen van jaloezie, zei Ischa Meijer, twitterde Willemijn Dicke vandaag.
Maar jaloers ben ik niet op Munro. Zij is van een heel andere orde, namelijk. Daar ben je niet jaloers op.