Wanen

'Hoe lang moet je nog?' vraagt de juffrouw van de delicatessezaak.
'Anderhalve week.'
'Mijn dochter is vorige week bevallen. Ik kwam toevallig bij haar op bezoek, maakt ze de deur open, zegt ze: Mam, niet schrikken, me water is net gebroken! Nou, ik raakte gelijk in paniek. Ik dacht alleen maar: me wijffie. Me kleine wijffie. Toen heb ze me weer naar huis gestuurd. An jou heb ik niks, mam, zegt ze.'
'Op hoeveel weken beviel ze?'
'Anderhalve week van tevoren,' zegt de juffrouw.
'O?'
'Jaha! En je bent wel al aan het hamsteren, zie ik.' De juffrouw knikt naar de berg kazen, noten en chocola die voor mij op de toonbank ligt. Ik knik ook en verzwijg dat we morgen het verjaarsfeestje van man vieren. Het zou haar hamsterredenering teniet doen. Ik vind het prettig om mensen in hun waan te laten.

's Avonds gingen we uit eten. De Thaise meneer van restaurant Bird voorspelde tot drie keer toe dat er zich een jongen in mijn buik bevond. Toen we weer op de Zeedijk stonden, stond er een meterslange, diepzwarte man naar mij te kijken. Vanuit een portiek.
'Wat denk jij dat het wordt?' De vraag lag echt op mijn lippen. Alsof 'zij' dat soort dingen kunnen zien.