Zwart, zwart, zwart

Al weken hebben we een volle vuilniszak zwarte, losse sokken in de woonkamer staan, en vannacht was het eindelijk zover. Ik kieperde de zak om op de keukentafel en ging zitten. Door het duister werd ik omringd. Alleen de lamp bescheen de enorme berg sokken en kousen. Allemaal zwart, maar allemaal net een andere teint zwart, met een ander randje, een iets ander motiefje en een andere lengte. Met mijn ogen er strak op gefocust, mijn zwarte wollen vest dichtgeknoopt en mijn haren in een vogelnest bovenop mijn hoofd, begon ik aan het monnikenwerk. Alela Diane klonk zachtjes door de keuken. Ik luisterde naar haar en stortte mij op onze wanstaltige sokken- en kousenberg. Een tijd lang bestond er niets anders op de wereld dan het bijeen zoeken van het juiste bolletje. Ik herenigde de linker- met de rechtersok. Waar gaat het anders om in het leven dan het bij elkaar brengen van sokkenparen? Dingen die bij elkaar horen.
Urenlang sorteerde ik, tot ik het weer een beetje licht zag worden.