Ik zou de eerste gast zijn. Het zou een gesprek van twintig minuten worden met mij alleen. Elsbeth Etty, Willem Otterspeer en Anton Korteweg waren de andere drie gasten. Om 11 uur vanmorgen fietste ik naar de Desmetstudio's voor de opnames van Knetterende Letteren. De visagiste liet mijn ogen binnen een mum van tijd spreken zoals ze nog nooit gesproken hadden. En ook mijn wallen - ik had een onrustige nacht achter de rug, met onrustige benen en een onrustig hart - toverde ze zonder moeite weg. Misschien toch eens met make-up gaan werken.
Het is een metier op zich, het geïnterviewd worden.De twintig minuten waren wonderlijk snel voorbij. Als in een roes. Maar jammer genoeg kan ik alleen denken als ik schrijf. Ook ben ik iemand die hoofdzakelijk secundair reageert. Op de fiets terug al schoten de interessante, gevatte, komische antwoorden mij te binnen. Mooie volzinnen waren het. Ook nu nog blijven ze komen. Maar die volzinnen zijn niet meer nodig. Het staat er allemaal allang op. Het wordt al uitgezonden. Daarom hou ik ook zo verschrikkelijk veel van schrijven. Omdat je het, voor het de wereld in gaat, allemaal nog eens rustig over kan doen. Beter. Scherper. Preciezer. Je hebt er meer controle over.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
en wanneer dus te zien? voor ons stervelingen zonder makeup?
Kijk, Vrouwe Geurts,
Dat heb ik nou ook. Op papier kan ik het nog wel uitgelegd krijgen, maar stop mij in een discussie en in een groep van meer dan twee mensen en ik klap dicht. Dan gaat alles namelijk te snel. Iemand zegt iets en tegen de tijd dat ik een waardevol antwoord heb verzonnen, heeft iemand anders al iets gezegd en hoef ik niet meer zo nodig, want ondertussen is er alweer een andere reactie van nog iemand anders.
Ik ben 'live' gewoon te traag.
Nee, in een groot gezelschap ga ik ongewild altijd op in het decor.
Met vriendelijke groeten,
De Drs.
Bel even met de redactie met de vraag of ze niet kunnen nasynchroniseren.
Louter, het was gisteravond op tv! Haha.
En Drs. J.A.H. het is een beetje een kwaal van de schrijvende mens, vrees ik.
Ik heb ze meteen gebeld Maarten, maar het was al te laat. Ze vonden het zo ook hartstikke leuk, zeiden ze.
Ze wisten niet waar ik het over had.
Een reactie posten