Abracadabra

Gisterenochtend wachtte ik de Libris shortlist af. De mailwisseling met een genomineerde stokte plotseling. Dus moest de cameraploeg wel bij haar binnen zijn. Terwijl ik wachtte, probeerde ik op facebook in de manier waarop andere longlisters op berichtjes reageerden, te lezen of ze wel of niet genomineerd waren. Ook keek ik naar de tijden waarop ze actief waren op internet, en wanneer niet. Ik kan een echte speurneus zijn. En best een goeie ook nog. Maar daar was ik niet voor ingehuurd. Ik zat op maandag achter mijn computer om aan een roman te schrijven die ooit op een shortlist terecht moet zien te komen. Daarvoor doe je het niet. Maar ook wel, natuurlijk. Laten we eerlijk zijn. 's Nachts las ik het werk van mijn kersverse liefde René de Obaldia, ik luisterde naar het aanhoudende hoesten van de kleine, dacht aan het strijken van mijn bloes voor morgen, en dat het gaten in de stof zouden branden. Ook spookte het verhaal dat ik voor een tijdschrift ga maken soms door mijn hoofd. Alsof ik, nu ik op die lange lijn gefocust ben, totaal vergeten ben hoe dat moet. Een verhaal schrijven. 's Nachts lijkt het trouwens allemaal abracadabra.